Κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η 19η Νοεμβρίου, όπως αποφασίσθηκε από τη Σύνοδο Κορυφής της Παγκοσμίου Ενώσεως Γυναικών, θεωρείται ως η παγκοσμία ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, γινόμαστε θεατές σε έναν «καταιγισμό» καταγγελιών για κακοποίηση ανηλίκων. Τα παιδιά τα οποία αποτελούν για όλους εμάς την πηγή της αγάπης και του γέλιου, δυστυχώς πολλά από αυτά, αντιμετωπίζονται με τον χειρότερο τρόπο. Όπως παραδείγματος χάριν, «πέφτουν» θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, εργάζονται, πεινάνε, δέχονται σωματική και λεκτική βία. Τα προαναφερθέντα είναι μόνο ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα.
Ενδεχομένως, πολλοί να αναρωτιούνται: Γίνεται να συμπεριφέρεται κάποιος με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο σε παιδί? Η απάντηση δίνεται με μια λέξη: ΓΙΝΕΤΑΙ! Και το πιο συγκλονιστικό το οποίο δεν χωρά σε ανθρώπινο νου είναι, ότι η βία σε πολλές περιπτώσεις, προέρχεται από το ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ αλλά και γενικότερα από το ευρύτερο περιβάλλον του παιδιού. Ένα περιβάλλον το οποίο πρέπει να προσφέρει υποστήριξη και ασφάλεια στο κάθε παιδί. Και όχι φόβο και τρόμο. Όπως επισημαίνουν οι επιστημονικοί συνεργάτες του «Χαμόγελου του Παιδιού» ενδεικτική της κατάστασης είναι η διαπίστωση ότι 92% των παιδιών κακοποιούνται από τους γονείς τους και «η κακοποίηση δεν αγγίζει μόνο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα». Επιπλέον, αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι σύμφωνα με άλλες έρευνες οι οποίες έχουν δει το φως της δημοσιότητας υπογραμμίζουν, κάθε χρόνο τουλάχιστον 275 εκατομμύρια παιδιά σ’ όλο τον κόσμο, βιώνουν τη βία μέσα στα ίδια τους τα σπίτια αλλά και γενικότερα 500 εκατομμύρια μέχρι και 1,5 δισεκατομμύριο παιδιά πέφτουν θύματα βίας κάθε χρόνο. Για τη χώρα μας, υπολογίζεται, περίπου, και με βάση τα στοιχεία από το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού, ότι 4000 παιδιά κακοποιούνται σοβαρά κάθε χρόνο, πάνω από 100 πεθαίνουν και πάνω από 100 μένουν σοβαρά ανάπηρα. Βέβαια, να τονιστεί, ότι υπάρχει σοβαρή περίπτωση, ο αριθμός των θυμάτων, να είναι πολύ μεγαλύτερος. Αυτό συμβαίνει διότι, πολλά περιστατικά παιδικής κακοποίησης, δεν καταγγέλλονται. Παρόλα αυτά, οι παραπάνω αριθμοί θα πρέπει να εφιστούν την προσοχή μας.
Ωστόσο, στα προηγούμενα δεδομένα που παρατέθηκαν, ας αναφερθεί και ένα ακόμα, τα όποιο χρήζει ιδιαίτερης σημασίας. Σε πολλές περιπτώσεις, όταν μια οικογένεια χωρίσει και χαρακτηριστεί ακατάλληλο το οικογενειακό περιβάλλον για την ανατροφή του ανηλίκου, τότε ο ανήλικος δέχεται την ιδρυματική φροντίδα. Να σημειωθεί, ότι η Unicef, καταθέτει το ακόλουθο στοιχείο: ότι 2,7 εκατομμύρια παιδιά, παγκοσμίως, φιλοξενούνται σε ιδρύματα. Εντούτοις, παρατηρείται με λύπη, ότι ορισμένα από αυτά δεν παρέχουν την απαιτούμενη φροντίδα στα παιδιά. Οι αιτίες? Αρκετές. Ίσως, να μην κατανοούν σωστά τις ανάγκες του κάθε παιδιού, ίσως, επειδή εκτιμούν, ότι με το να επιβάλλονται στα παιδία είναι και ο σωστός τρόπος, κτλ. Αυτό όμως, έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να βιώνουν παραμέληση. Κάτι το οποίο δεν θα πρέπει να αισθάνεται το παιδί.
Έτσι, λοιπόν, όταν τα παιδιά χρειάζονται τη βοήθεια μας, να μην αρνηθούμε να τη δώσουμε. Όταν τα παιδιά υποφέρουν, να μην κλείνουμε τα μάτια. Όταν τα παιδιά φοβούνται και «βρίσκονται στο σκοτάδι», εμείς πρέπει να τα «πάρουμε από το χέρι» και να τους δείξουμε το δρόμο του φωτός.
Είναι υποχρέωση μας! Αυτά είναι το αύριο!
Ιωάννα Μουμτζίδου
Απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
