Μὲ βαθύτατη λύπη, ἀλλὰ καὶ μὲ δίκαιη ἀγανάκτηση, πληροφορηθήκαμε τὴν πρωτοφανῆ καὶ παράλογη ἀπόφαση τῆς Κυβερνήσεως νὰ μὴ συμπεριλάβει τὴν Κομοτηνὴ στὸν ἀρχικὸ ἀναπτυξιακὸ σχεδιασμό της. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ δὲν ἀποτελεῖ ἁπλῶς μιὰ τεχνικὴ λεπτομέρεια, ἀλλα τὴν δεύτερη ἀναπτυξιακὴ φάση. Συνιστᾶ μιὰ πράξη προσβολῆς πρὸς τὸν Τόπο καὶ τὸν Λαό μας· μιὰ πράξη ποὺ μαρτυρεῖ, δυστυχῶς, περιφρόνηση πρὸς τοὺς ἀκρίτες τῆς Θράκης, οἱ ὁποῖοι γιὰ δεκαετίες ἀκοῦνε μεγάλα λόγια περὶ «στρατηγικῆς σημασίας» καὶ «ἐθνικῆς προτεραιότητας», ἀλλὰ στὴν πράξη μένουν πάντα στὸ περιθώριο.
Εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς μπορεῖ νὰ μιλᾶ κανεὶς γιὰ δίκαιη ἀνάπτυξη, ὅταν μιὰ ἀκριτικὴ πόλη, ποὺ σηκώνει καθημερινὰ τὸ βάρος τῶν ἰδιαιτεροτήτων καὶ τῶν δυσκολιῶν της, τοποθετεῖται στὸ περιθώριο τῆς κρατικῆς μέριμνας καὶ ἀνάπτυξης.
Κάποιοι, ἴσως, θεωροῦν πὼς ἡ Κομοτηνὴ μπορεῖ νὰ ἀρκεστεῖ σὲ ψίχουλα. Ὅμως οἱ ἄνθρωποί μας δὲν ζητοῦν ἐλεημοσύνη· ζητοῦν δικαιοσύνη. Δὲν ἐπιζητοῦν χάρη· ἀπαιτοῦν ἴση μεταχείριση. Δὲν μπορεῖ ἡ ἀνάπτυξη νὰ μοιράζεται σὰν προνόμιο στοὺς λίγους ἐκλεκτοὺς καὶ ἡ Ροδοπη νὰ παραμένει αἰώνια στὴ γωνία, νὰ ἀκούει βαρύγδουπες δηλώσεις χωρὶς ἀντίκρισμα.
Ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ζεῖ καθημερινὰ δίπλα στὸν Λαὸ καὶ γνωρίζει ἐκ τῶν ἔσω τὶς δυσκολίες του, δὲν μπορεῖ νὰ σιωπήσει μπροστὰ σὲ μιὰ τέτοια ἀδικία. Ἡ Κομοτηνὴ αἱμορραγεῖ : οἱ νέοι φεύγουν στὸ ἐξωτερικό, ἡ οἰκονομία στενάζει, ἡ κοινωνία ἀγωνιᾶ. Καὶ ἀντὶ νὰ στηριχθεῖ μὲ θάρρος καὶ ὅραμα, ὑποβαθμίζεται ἀκόμη μία φορά, λὲς καὶ εἶναι ἀνεπιθύμητο παιδὶ σὲ μιὰ πολιτεία ποὺ μοιράζει τὰ δῶρα της μεροληπτικά.
Ἡ κυβέρνηση ὀφείλει νὰ κατανοήσει πὼς ἡ Θράκη δὲν εἶναι διακοσμητικὴ κορδέλα στὰ λόγια τῶν ὑπουργῶν· εἶναι ζωντανὸς ὀργανισμός, εὐαίσθητος καὶ εὐάλωτος, ποὺ χρειάζεται εἰδικὴ φροντίδα γιὰ νὰ ἐπιβιώσει καὶ νὰ ἀναπτυχθεῖ. Ἡ μὴ ἔνταξη τῆς Κομοτηνῆς στὸ πρῶτο ἐπίπεδο τοῦ ἀναπτυξιακοῦ νόμου εἶναι σφάλμα βαρὺ καὶ ὀφείλει νὰ διορθωθεῖ ἄμεσα. Ἀλλιῶς, κάθε ἀναφορὰ σὲ «ἐθνικὴ στρατηγική», σὲ «στήριξη τῆς περιφέρειας» καὶ σὲ «ἰσόρροπη ἀνάπτυξη» δὲν εἶναι παρὰ κούφια λόγια, ἄδειες καμπάνες ποὺ ἠχοῦν μόνο γιὰ προεκλογικὴ χρήση.
Δηλώνουμε μὲ ὅλη τὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας ὅτι δὲν θὰ σιωπήσουμε. Ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ σταθεῖ, ὅπως παγίως πράττει, στὸ πλευρὸ τοῦ λαοῦ, θὰ ὑψώσει φωνὴ καὶ θὰ ἀπαιτήσει ἰσότητα καὶ δικαιοσύνη. Δὲν θὰ γίνουμε συνένοχοι σὲ μιὰ πολιτικὴ ποὺ ὁδηγεῖ τὴν πόλη καὶ τὸν νομὸ σὲ μαρασμό. Ἡ ἱστορία κρίνει τοὺς πάντες· κι ἐμεῖς ὀφείλουμε σήμερα νὰ μιλήσουμε καθαρά : ἡ Κομοτηνὴ δὲν εἶναι ἐπαρχία δεύτερης κατηγορίας, ἀλλὰ καρδιὰ τῆς Θράκης καὶ ζωντανὸ κομμάτι τῆς πατρίδας μας.
