Μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς θείας Ἀναλήψεως ἐπισφραγίζεται ὁ κύκλος τῶν ἑορτῶν τῆς ἐν σώματι ἐπίγειας παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ὃλες οἱ μεγάλες ἑορτὲς ἔχουν δύο ὕμνους. Ὁ ἓνας εἶναι τὸ Ἀπολυτίκιο καὶ ὁ ἄλλος τὸ Κοντάκιο. Τὸ Ἀπολυτίκιο περιγράφει συνήθως τὸ γεγονὸς τῆς ἑορτῆς καὶ τὸ ὑμνεῖ, ἐνῶ τὸ κοντάκιο δίνει τὴ σημασία καὶ τὴ θεολογικὴ διάστασῃ τῆς ἑορτῆς.
Ἂς πλησιάσουμε ἐπιγραμματικὰ τὸ κοντάκιο τῆς Ἀναλήψεως : “Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν“. Ἡ λέξη “οἰκονομία” ἔχει διάφορες θεολογικὲς ἑρμηνεῖες στήν ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα. Ἐδώ ἡ λέξη σημαίνει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἀφοῦ λοιπόν, λέει ὁ ὑμνωδὸς ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Χριστό, ὁλοκλήρωσες τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀφοῦ ἓνωσες τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ οὐράνια, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ. Πῶς ἑνώθηκαν τὰ ἐπίγεια μὲ τὰ οὐράνια; Εἶναι συμβολικὲς ἐκφράσεις οἱ ὁποῖες σημαίνουν, ὅτι ἑνώθηκε ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό. Αὐτὸ ἄρχισε στή γαστέρα τῆς Παναγίας, ὅπου ἑνώθηκαν οἱ δύο φύσεις, Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου καὶ γεννήθηκε ὁ Χριστὸς ὡς Θεάνθρωπος. Καὶ ὃποιος, κατὰ συνέπεια, συσσωματώνεται μὲ τὸν Χριστὸ μέσα στήν Ἐκκλησία, μετέχει ἐπίσης καὶ στήν ἀνακαινισμένη ἀπὸ τὸν Κύριό μας ἀνθρώπινη φύση.
“Οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος” συνεχίζει ὁ ὕμνος. Ἀναλαμβάνεται, ἀλλὰ δέν χωρίζεται. Διαβεβαιώνει τοὺς μαθητὲς Του ὁ Ἰησοῦς: “Ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμί πάσας τάς ἡμέρας” (Ματθ. κη, 20). “Ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος”.
Οἱ φυσικὲς διαστάσεις τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου δέν ἰσχύουν γιά τὸν Χριστό. Δέν Τὸν περιορίζουν. Εἶναι “πανταχοῦ παρών”. Καὶ δέν ἰσχύει γι’ Αὐτὸν οὔτε ἡ διάσταση τοῦ χρόνου. Εἶναι “ἐχθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας”. (Ἑβρ. ιγ, 8). Γι’ Αὐτὸν δέν ὑπάρχει παρελθόν, πάρον, μέλλον παρὰ ἕνα αἰώνιο παρόν.
“Καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε“. Δέ λέει καὶ βοῶν σὲ ὅσους ἀγαπᾶς, γιατὶ Ἐκεῖνος ἀγαπᾶ τοὺς πάντες, ἀλλὰ οἱ πάντες δέν Τὸν ἀγαποῦν. Καὶ Ἐκεῖνος μπορεῖ τὰ πάντα ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νά μᾶς ἀναγκάσει, νά Τὸν ἀγαπήσουμε. Λέει λοιπόν, ὁ ὕμνος: “βροντοφωνάζεις σὲ ὅσους σὲ ἀγαποῦν”: “ἐγώ εἰμί μεθ’ ὑμῶν καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν“. Πόσο παρήγορη διαβεβαίωση! Γι’ αὐτὸ ὁ πιστὸς δέν φοβᾶται τίποτα καὶ κανένα καὶ ἐν Χριστῷ νικᾶ τὰ πάντα! Ἀμήν!
