Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ εἶναι συμπαθής ἡ περίπτωση τοῦ Ἰουδαίου ἄρχοντα, πού ἔχοντας τηρήσει ἀπό τή νεότητα του ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Νόμου, ρωτᾶ τὸν Ἰησοῦ τί τοῦ μένει ἀκόμη γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν αἰωνιότητα.
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι καταλυτική, γνωρίζοντας τί κρατᾶ συνήθως τόν ἄνθρωπο γερά δεμένο στήν γῆ: «Ἕνα ἀκόμη σοῦ λείπει. Πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις καὶ δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, καί ἔτσι θά ἔχεις θησαυρό κοντά στόν Θεό, καὶ ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις».
Δέ χωράει ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἰουδαῖος αὐτός ἄρχοντας ἦταν εὐσεβής ἄνθρωπος, ἐφόσον τήροῦσε τόν Νόμο καί εἶχε μέσα του τήν ἐπιθυμία τῆς τελειότητας. Ὁ λόγος ὅμως τῆς Π. Διαθήκης καταλήγει, ὁλοκληρώνεται καί κορυφώνεται στό Χριστό, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτει τήν ἀπόλυτη ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο.
Ἡ ἀπαίτηση αὐτή δέν συνίσταται μόνο στὴν τήρηση κάποιων βασικῶν ἐντολῶν, ἀλλὰ στὴν πλήρη ἀποδέσμευση ὅλου τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ γήϊνα καὶ τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό. Ἡ στάση τοῦ Ἰουδαίου ποὺ λυπήθηκε βαθύτατα γιὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔφυγε μὴ μπορώντας νὰ τὴν ἀκολουθήσει, δείχνει πόσο δύσκολο εἶναι νὰ δοθεῖ κανεὶς ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεό. Μαρτυρεῖ ἐπίσης πόσο εὔκολο εἶναι νά δημιουργηθεῖ μιά ψεύτικη ἱκανοποίηση μέσα στή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ἱκανοποίηση πού προέρχεται ἀπό τήν τήρηση ὁρισμένων, ἔστω βασικῶν ἐντολῶν.
Πιστεύει κανεὶς ὅτι ἐξόφλησε τοὺς λογαριασμούς του μὲ τὸν Θεὸ μὲ τὸ νὰ τηρήσει μερικὲς τυπικὲς διατάξεις, μέ τό νά ἀκολουθήσει κανονικά ὅλες τίς νηστεῖες, μέ τό νά ἐκκλησιάζεται συχνά, μέ τό νά μήν εἶναι παραβάτης τῶν βασικῶν ἐντολῶν.
Σέ μιά κρίσιμη ὅμως στιγμή τῆς ζωῆς του πού καλεῖται νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ στὰ χρήματά του, τίς ἀνέσεις του, δὲν θυσιάζει τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά, ἀποκαλύπτοντας ἔτσι ὅτι ἡ θρησκευτικότητά του καλύπτει μόνο ἕνα μέρος τῆς ζωῆς του καί ὄχι στό σύνολό της, καί ὄχι ὅλο τό βάθος της, ὅτι συνίσταται στήν ἀνώδυνη τήρηση τῶν ἐντολῶν καί ὄχι στήν ὀδυνηρή ὑποταγή τοῦ ὅλου ἀνθρώπου στήν ἀπόλυτη ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός δὲν κατηγορεῖ τὸν εὐσεβὴ συνομιλητή του Ἰουδαῖο γιὰ ὅ,τι ἔκανε, ἀλλὰ γιὰ ὅ,τι παρέλειψε νὰ κάνει. Δέν τόν κατακρίνει γιά τίς ἀρετές του, ἀλλά γιατί βλέπει ὅτι αὐτές δέν ἐντάσσονται στό ὁλοκληρωτικό δόσιμο του στόν Θεό, ἀλλά εἶναι μεμονωμένες ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς του, ἄν καί κατά πάντα σωστές καί ἀξιέπαινες.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
