Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ Χριστὸς παρουσιάζεται ὡς ἐ-λευθερωτὴς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου, ποὺ κρατοῦν τὸν ἄνθρωπο αἰχμάλωτο καὶ τὸν δυναστεύουν. Σ’ αὐτὴ τὴν προσφορὰ ἐλευθερίας παρατηροῦμε δύο τρόπους ἀνταποκρίσεως τοῦ ἀνθρώπου: ἡ μία ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὸν δαιμονισμένο ποὺ θεραπεύθηκε, ἡ ἄλλη ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς στὴν ὁποία ἔγινε τὸ θαῦμα. Ὁ πρῶτος, μετά τὴ συνάντησή του μὲ τὸν Χριστό, μεταβάλλεται ριζικά. Ἀπὸ γυμνὸς γίνεται «ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν», ἀπὸ ἀκοινώνητος βρίσκεται τώρα σὲ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς συνανθρώπους του, τοὺς ὁποίους σπεύδει νὰ συναντήσει γιὰ νὰ τοὺς διηγηθεῖ τὴ θαυμαστὴ θεραπεία του.
Ἐνῶ ὅμως ὁ πρώην δαιμονισμένος ἐπιθυμεῖ τὴ μόνιμη συντροφιὰ τοῦ Ἰησοῦ, οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν ζητοῦν τὴν ἀπομάκρυν-ση τοῦ εὐεργέτη, γιατὶ τοὺς κυρίεψε ὁ φόβος. Εἶδαν τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ καὶ τρομοκρατήθηκαν. Σκέφθηκαν ἀμέσως ὅτι ἡ παρουσία ἑνὸς ἰσχυροῦ θαυματοποιοῦ ἀνάμεσά τους μπορεῖ νὰ συνεπάγεται ὑλικὲς ζημιές, ὅπως ἦταν ἡ καταστροφὴ τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων. Ὁ «φόβος» τους δὲν εἶναι τὸ δέος καὶ ἡ συντριβὴ μπροστὰ στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀρχὴ τῆς ἀναγνωρίσεώς Του καὶ τῆς προσκυνήσεως, ἀλλὰ ὁ τρόμος μήπως ἡ παρουσία τοῦ Ἰησοῦ τοὺς ὁδηγήσει στὴν στέρηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τυφλοὶ ὡς πρὸς τὸ πνευματικό τους συμφέρον, βλέπουν μπροστά τους μόνο τὸ ὑλικό. Ἀπορρίπτουν τὴν ἐλευθερία, προτιμώντας νὰ μείνουν δοῦλοι.
Πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι δὲν βλέπουμε καθαρά, δὲν διακρίνουμε τὸ σωστό, χάνουμε τὰ μεγάλα γιὰ νὰ κερδίσουμε τὰ μικρά, διώχνουμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴ ζωή μας γιὰ νὰ ζήσουμε χωρὶς φραγμούς.
Στήν περιγραφή τοῦ δαιμονισμένου τῆς διηγήσεως ἔχουμε μιά εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι αἰχμάλωτος τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τῆς κακίας τοῦ μίσους, τῆς καταστροφῆς, στήν περιγραφή τοῦ ἰδίου ἀνθρώπου ἀλλά θεραπευμένου βλέπουμε τήν τεράστια ὑπαρξιακή ἀλλαγή πού συντελεῖται ἀπό τή συνάντηση μέ τόν Χριστό, τόν σωτήρα καί ἐλευθερωτή.
Ἡ ἐπιθυμία νὰ μείνει κανεὶς κοντὰ στὸν Χριστό, ὅπως ὁ θεραπευμένος τῆς περικοπῆς, ἤ ἡ ἀποδίωξη τοῦ Χριστοῦ χάρη κάποιου ἄλλου συμφέροντος, κατὰ τὸ πρότυπο τῶν Γαδαρηνῶν, εἶναι δύο δυνατὲς τοποθετήσεις τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τῆς θείας δωρεᾶς τῆς ἐλευθερίας. Ἡ πρώτη μπορεῖ νὰ σημάνει τὴ σωτηρία του, ἡ δεύτερη τὴν καταστροφή του.
