Στήν ἐποχή μας διαπιστώνουμε μιά κυριαρχούσα τάση γιά κατάκριση. Θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι αὐτό γινόταν πάντα κι ἑπομένως, δέν θά ἔπρεπε νά μᾶς ἐντυπωσιάζει ἡ παρόμοια συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων. Τό τραγικό στήν ἐποχή μᾶς εἶναι τό ἑξῆς. Ὅτι παλαιότερα, τουλάχιστον κατά τή διαπαιδαγώγηση τῶν νέων, καυτηριάζονταν παρόμοιες συμπεριφορές, σήμερα ἴσως ὄχι στόν ἴδιο βαθμό.
Στό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα παρουσιάζεται ὁ Ζακχαῖος καί ἀντιδιαστέλλεται ἡ πρός αὐτόν συμπεριφορά τοῦ Χριστοῦ ἀπό αὐτήν τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα τῶν συμπολιτῶν του. Τί ἦταν ὁ Ζακχαῖος; Ἀρχιτελώνης, ὁ ὁποῖος νοίκιαζε τούς φόρους μίας περιοχῆς προκαταβάλλοντάς τους στό Ρωμαϊκό κράτος καί στή συνέχεια εἰσπράττοντάς τους στό πολλαπλάσιο μέ κάθε μέσο ἀκόμη καί βίαιο, μέ κάθε τρόπο ἀκόμη καί ἄδικο καί γιά τόν λόγο αὐτόν ἦταν μισητός!
Κι ὅμως, αὐτός πού ἡ ζωή του χαρακτηριζόταν ἀπό τήν ἐπιδίωξη καί τό κυνήγι τοῦ πλούτου, ἐπιθύμησε κάτι πού ἡ ὑψηλή κοινωνική του θέση, τά μέσα πού εἶχε στή διάθεσή του ἡ καί ἡ φυσική του διάπλαση ἀκόμη, δέν μποροῦσαν νά τοῦ προσφέρουν. «Ἐζήτει ἰδεῖν τόν Ἰησοῦν τίς ἐστι».
Γιατί; Ποιός ξέρει. Ἴσως εἶχε ἀκούσει τήν ἀγαθή φήμη περί τοῦ Χριστοῦ. Ἴσως εἶχε ἀκούσει τίς αἰτιάσεις τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων. Ἴσως ἤθελε νά διαμορφώσει δική του ἀντίληψη περί τοῦ προσώπου, ἔστω καί μέ μία ματιά. Ἴσως ἤθελε νά δεῖ Αὐτόν πού μέ τόση ἀγάπη φερόταν στούς ἀνθρώπους, ἰδίως στούς πάσχοντες, ἀλλά καί τούς ἁμαρτωλούς. Κι αὐτή του ἡ ἐπιθυμία τόν ὁδηγεῖ ν’ ἀνέβει σ’ ἕνα δένδρο γιά νά βλέπει ἄνετα χωρίς νά τόν βλέπουν. Κι ἐνῶ ὅλοι τόν παραβλέπουν καί διέρχονται ἀδιάφοροι κάτω ἀπό τό δέντρο, ὁ Χριστός τόν ἐντοπίζει καί τόν ἐγκλωβίζει: «Ζακχαῖε, σπεύσας καταβηθι· σήμερον γάρ ἐν τῷ οὔκω σου δεῖ μέ μεῖναι».
Ὁ τρόπος πού ὁ Χριστός ἐνεργεῖ προκαλεῖ γογγυσμό μεταξύ ὅλων ἐκείνων πού, μπορεῖ μέν νά σέβονταν τόν διδάσκαλο, δέν μποροῦσαν ὅμως, νά κατανοήσουν τό πῶς ἐνεργεῖ, οὔτε νά ξεκολλήσουν ἀπό τίς κακές συνήθειες τῶν κοινωνικῶν στερεοτύπων καί τῶν προκαταλήψεων.
Δίνει ὅμως ὁ Χριστός μας ἕνα μάθημα τοῦ πῶς ὑπερβαίνει ἡ ἀγάπη τό παρελθόν, τό διαγράφει καί τό ἀνασκευάζει.
«Ἧλθε γάρ ό υἱός του ἀνθρωπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός». Ὅποιος δέν χαίρεται μέ τή μετάνοια καί τή σωτηρία τοῦ ἄλλου ἀλλά ἐπιμένει νά θυμᾶται τήν ἁμαρτία του, δέν ὠφελεῖται ἀπό τόν Χριστό καί τίς εὐεργεσίες πού προσφέρει στήν ἀνθρωπότητα.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
