Πλησιάζουμε στήν μεγάλη γιορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πού φέρει τά ἴσα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς καί ἡ Εὐαγγελική Περικοπή κάνει λόγο γιά τούς ἀπεσταλμένους ἀπό τόν Θεό κατά τήν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιά τήν τύχη αὐτῶν καί τέλος γιά τήν ἀποστολή τοῦ μονογενοῦς Του Υἱοῦ.
Στήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν, προβάλλεται κατά τόν πλέον ἐντυπωσιακό τρόπο ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο, παρ’ ὅλες τίς ἁμαρτωλές ἐκδηλώσεις του καί μάλιστα τίς ἐχθρικές πολλές φορές πρός τόν Θεό.
Μέ τά κριτήρια τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς ἄν ἐξετασθεῖ ἡ στάση τοῦ οἰκοδεσπότη τῆς παραβολῆς εἶναι ἀκατανόητη, ξεφεύγει ἀπό τά συνηθισμένα ὅρια τῆς φροντίδας, ἐγγίζει το παράλογο, ἤ καλύτερα εἶναι ἀγάπη ὑπέρλογη. Ἕνας λογικά σκεπτόμενος ἄνθρωπος δεν θά ἔστελνε τόν «υἱόν του τόν ἀγαπητόν» στούς κακούς γεωργούς πού σκότωσαν προηγουμένως τούς δούλους τους, τούς ἀπεσταλμένους γιά νά παραλάβουν τούς καρπούς.
Μέ αὐτή ὅμως τήν ἐνέργεια πού ὑπερβαίνει κάθε ἀνθρώπινη λογική ἐξεικονίζεται καί διατρανώνεται στήν παραβολή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἐμφανίζεται μόνο σάν συνεχές ἐνδιαφέρον γιά τό λαό του, ἀλλά καί σάν ἔλεγχος γιά τήν κακή ἡγεσία του. Στή συνέχεια τῆς παραβολῆς λέγεται ὅτι οἱ κακοί γεωργοί θα τιμωρηθοῦν καί ὁ ἀμπελώνας θά ἀνατεθεῖ σέ ἄλλους γεωργούς, οἱ ὁποῖοι θά ἀποδώσουν καρπούς στόν κατάλληλο καιρό.
Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἀρθήσεται» ἀπό τόν Ἰσραήλ καί δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς. Καί τό ἔθνος αὐτό εἶναι ὁ νέος Ἰσραήλ, ἡ Ἐκκλησία. Τό παράδειγμα τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ δείχνει καθαρά ὅτι ὁ Θεός δέν δεσμεύεται μέ κανένα σχῆμα μέσα στήν ἱστορία, δείχνει τήν ἀγάπη του καί στέλνει τά ἀγαθά του, ἀλλά καί παιδαγωγεῖ αὐτούς πού μέ τη σκληρόκαρδη στάση τους ἐμποδίζουν τούς ἀνθρώπους νά καρπωθοῦν αὐτά τά ἀγαθά.
Ὁ Θεός μπορεῖ σέ κάθε στιγμή νά καταργήσει καί τούς γεωργούς καί νά ἐνεργήσει μέ διαφορετικό τρόπο μέσα στόν ἀμπελώνα του, ἀπό ἀγάπη πάντα γιά τούς ἀνθρώπους.
Τό ἔργο τῆς θείας ἀγάπης συνεχίζεται πέρα καί πάνω ἀπό ἀνθρώπινα κριτήρια, ὅποιοι ἀρνοῦνται νά βοηθήσουν στό ἔργο του ἤ καί τό ἐμποδίζουν, δέν θά τό ματαιώσουν ποτέ. Ἁπλῶς προκαλοῦν τήν παιδαγωγική ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δέν βρίσκεται σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀγάπη του, ἀπεναντίας ἀπορρέει ἀπό αὐτή.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΕΝΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
