Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ επανέρχεται στην επικαιρότητα, με τους εμπλεκόμενους να συμφωνούν ότι διαμορφώνονται προϋποθέσεις για να υπάρξει ουσιαστική εξέλιξη στις διαπραγματεύσεις σχετικά με το όνομα μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ (Ιούλης 2018). Το σενάριο είναι να υπάρξει συμφωνία για μια σύνθετη ονομασία «έναντι όλων», που θα περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» με γεωγραφικό προσδιορισμό.
Διακηρυγμένος στόχος των εμπλεκόμενων είναι να παραμεριστούν τα εμπόδια που υπάρχουν για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με βασικό αυτό της ονομασίας. Απ’ αυτήν τη σκοπιά, και με δεδομένο το σχεδιασμό ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ να προχωρήσει η ευρωατλαντική ολοκλήρωση στα Δυτικά Βαλκάνια, προκειμένου, από τη μια, να ανακοπεί η ρώσικη επιρροή στην περιοχή και, από την άλλη, να υπηρετηθούν τα οικονομικά και γεωπολιτικά σχέδιά τους στη Βαλκανική, η ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνει ρόλο, αλλά και την ευθύνη να «τρέξει» τις διευθετήσεις, όχι μόνο με την ΠΓΔΜ, αλλά και με άλλες χώρες, όπως η Αλβανία.
Με δεδομένη τη στήριξη όλων στην ευρωατλαντική προοπτική των Βαλκανίων, μέσα από την οποία περνάει και ο στόχος της Ελλάδας (δηλ. της άρχουσας τάξης) για ανάδειξη της σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κέντρο, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, αναλώνονται σε έναν δημαγωγικό καβγά για το ποιος ευθύνεται που το όνομα της ΠΓΔΜ παραμένει ως πρόβλημα μέχρι σήμερα, αλλά και για το ποιος και με ποιους όρους μπορεί να πετύχει την καλύτερη διευθέτηση.
Η προσπάθειά να χαράξουν διαχωριστικές γραμμές δεν μπορεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι τα κόμματα αυτά, δηλαδή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο τότε «Συνασπισμός», συντάχθηκαν πίσω από κοινές θέσεις σε ό, τι αφορά το ζήτημα του ονόματος, όταν το 1991, η ΠΓΔΜ ανακηρύχτηκε σε ανεξάρτητο κράτος, με τη συνταγματική ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας» προσανατολίζοντας στο δέντρο και κρύβοντας το δάσος.
Την ίδια ώρα που σήκωναν κουρνιαχτό, εκείνη την περίοδο, περί ονοματολογίας, έκαναν τα «στραβά μάτια» στο γεγονός ότι με ανοιχτή παρέμβαση ΝΑΤΟ και ΕΕ ξαναχαράζονταν τα σύνορα στα Βαλκάνια. Η κοινή τους στάση, που επισφραγίστηκε στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το 1992, συνέβαλε καθοριστικά στο να καλλιεργηθεί κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού.
Καταγγέλλουμε την πολιτική ΗΠΑ – ΕΕ ως υπαίτια για την κατάσταση στα Βαλκάνια. Τονίζουμε την ανάγκη διατήρησης των συνόρων, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σεβασμό στα δικαιώματα των μειονοτήτων, τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από την πολιτική του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Ο ένοχος για την κατάσταση στα Βαλκάνια είναι η πολιτική των ΗΠΑ και της ΕΕ, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για δημιουργία σφαιρών επιρροής και κατάκτηση νέων αγορών. Είναι μονόδρομος για τα συμφέροντα των βαλκανικών λαών μια πολιτική απόκρουσης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή.
Σχετικά με την ονοματολογία, ξεκάθαρη είναι η θέση μας ότι σε μια διαπραγμάτευση για εξεύρεση κοινώς αποδεκτής λύσης, στην οποία περιλαμβάνεται με οποιονδήποτε τρόπο το όνομα «Μακεδονία» και όποια παράγωγά του, αυτό θα πρέπει ρητά να γίνει αποδεκτό μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός.
Να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο χωρών.
