Διανύοντας την κατανυκτική περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής για τους πιστούς η Κυριακή της Ορθοδοξίας είναι η λαμπρά εορτή της αλήθειας των ορθώς πιστευόντων, των ορθώς φρονούντων, των ορθώς βιούντων και γευομένων τους καρπούς της αυθεντικής πίστεως· προβάλλεται η πονεμένη και ταυτόχρονα θριαμβεύουσα Ορθοδοξία. Η Ορθοδοξία που δοξάζει τον Θεό, που δοξάζει τον άνθρωπο, που δοξάζει την κτίση, που δοξάζει την ένσαρκη φανέρωση του Λόγου ανάμεσά μας, την ένωση Του μαζί μας, την πυρπόληση της πήλινης φύσης μας από τη φύση του Θεού. Σκιρτούν οι καρδιές των ορθοδόξων σήμερα καθώς υψώνουν τις ιερές εικόνες, στις οποίες εικονίζεται η συγκατάβαση του Θεού, η σωτηρία του κόσμου, η ένωση του κτιστού με το άκτιστο. Σκιρτούν οι καρδιές των ορθοδόξων, διότι κάθε εικόνα είναι σφραγίδα της αγάπης του ανθρώπου για τον Θεό και του Θεού για τον άνθρωπο. Σε κάθε ορθόδοξη εικόνα αποτυπώνεται η αναζήτηση του Θεού για τον άνθρωπο και η θετική ανταπόκριση του ανθρώπου σ’ αυτή τη θεϊκή αγάπη.
Την ημέρα αυτή στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Παναγίας Ελευθερωτρίας Διδυμοτείχου ιερούργησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Στρωμνίτσης κ. Ναούμ, Ιεράρχης της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, συλλειτουργούντος του οικείου Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού. Το συλλείτουργο αυτό είναι καρπός της κατά μήνα Μάιο 2022 γενομένης υπό του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποκαταστάσεως της Ευχαριστιακής Κοινωνίας με την Ιεραρχία της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος (Βόρεια Μακεδονία) και διατρανώνει την δυνατότητα της Ορθοδοξίας να ξεπερνά τις διαιρέσεις και τα σχίσματα και κάτω από την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος να καλλιεργεί την ενότητα των κατά τόπους Εκκλησιών.
Ο επιχώριος Μητροπολίτης σχολιάζοντας το περιεχόμενο και την σημασία της Κυριακής της Ορθοδοξίας τόνισε: «Ἡ ἀνθρωπότητα πάντοτε ἔψαχνε γιά τόν λησμονημένο Θεό της. Ἀφοῦ Τόν πρόδωσε καί Τόν ξέχασε, στή συνέχεια Τόν ἐπιθύμησε καί Τόν ἀναζήτησε. Δυστυχώς Τόν τοποθέτησε τόσο μακριά της, ἀποξενώθηκε τόσο πολύ ἀπ’ Ἐκεῖνον, ὥστε πλέον ἡ συνάντηση μαζί Του ἦταν ἀδιανόητη. Ἔτσι στή δική Του θέση ἔβαλε ἄλλους θεούς. Ἔβαλε τόν θεό τῆς ἡδονῆς, τόν θεό τῆς τύχης, τόν θεό τοῦ χρήματος, τόν θεό τῆς δύναμης, τόν θεό τῆς ἐπιστήμης, τόν θεό τῆς φύσης καί τοῦ περιβάλλοντος, τόν θεό τῆς φαντασίας, τῆς τέχνης, τῆς πληροφορίας, τῆς βόλεψης. Κανένας θεός, ὅμως, δέν τήν ἱκανοποίησε. Ἔτσι ἡ ἀνθρωπότητα πλανήθηκε ἀπό θεό σέ θεό, ἀπό ἰδέα σέ ἰδέα, ἀπό παραμύθι σέ παραμύθι, ἀπό θεωρία σέ θεωρία. Χωρίς τόν ἀληθινό Θεό γέμισε ἀγωνία, ἀπανθρωπιά, ἀνασφάλεια, ἀθυμία, νέκρωση καί μοναξιά. Στήν ἔσχατη κατάσταση τοῦ πνευματικοῦ θανάτου ὁ Λυτρωτής σπλαχνίσθηκε τό πλάσμα Του καί ἐνεδύθη τήν ἀνθρώπινη σάρκα, γιά νά δείξει πόσο τό ἀγαπᾶ. Αὐτόν τόν Σαρκωμένο πλέον Θεό βρῆκε ἡ ἀνθρωπότητα καί γέμισε ἀπό χαρά, διότι χωρίς Θεό ἡ ζωή εἶναι θάνατος. Τόν Σαρκωμένο Θεό δέν Τόν βρῆκε μόνον ὁ Φίλιππος. Τόν βρίσκει κάθε ὀρθόδοξος πιστός καί ἀπό τή χαρά του ἀκτινοβολεῖ, ψάλλει, ζωγραφίζει, χτίζει ἀριστουργήματα, χαίρεται στό πανηγύρι τῆς εὕρεσης τοῦ Θεοῦ, στό δεῖπνο τῆς συνάντησης μέ Ἐκεῖνον. Ἡ χαρά τοῦ πιστοῦ εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ εὕρεση τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ ὑπέρτατη εὐδαιμονία, πού γεμίζει τόν ἄνθρωπο σ’ ὅλα τά κύτταρά του καί τοῦ δίδει τό ἔναυσμα γιά μία καινούργια ζωή.
»Ἡ συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό σηματοδοτεῖ τήν ἔναρξη μιᾶς ζωῆς μέ ἄλλο τρόπο σκέψης, εἶναι ἡ ζωή τῆς μετάνοιας. Ὅταν ὁ πιστός φωνάξει «εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν», δέν μπορεῖ νά ζήσει ὅπως ζοῦσε πρίν. Ἐγκαταλείπει τά πάθη, τά λάθη καί τίς πτώσεις. Ἀρχίζει ἕναν ἀγῶνα, μία προσπάθεια νά τά ἀπαρνηθεῖ, νά τά ξεχάσει, νά τά θάψει στόν βυθό τῶν δακρύων, νά τά καθαρίσει στό λουτρό τῆς ἐξομολόγησης, νά τά κάνει στάχτη στή φωτιά τῆς προσευχῆς καί τῆς μελέτης, νά τά θεραπεύσει στό ἰατρεῖο τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλοτιμίας γιά τούς ἄλλους…
»Τό «εὑρήκαμεν Ἰησοῦν» εἶναι ἡ ἀδιάψευστη ἐμπειρία τῆς σωτηρίας. Ὁ ἄνθρωπος πού βρίσκει τόν Ἰησοῦ χαίρεται καί μετανοεῖ. Ὁ ταλαιπωρημένος καί ἐξευτελισμένος ἄνθρωπος ἀπό τά ψέματα, τίς ἀπογοητεύσεις καί τίς παγίδες αὐτοῦ τοῦ κόσμου δέν ἀρκεῖται σέ μία μόνο ἐπαφή ἡ συνάντηση μέ τόν Κύριο. Ὅταν Τόν γνωρίσει, θέλει νά μείνει κοντά Του, θέλει νά γίνει μαθητής Του, θέλει νά βρεθῆ σέ κοινωνία μαζί Του. Ἔτσι, ἀπό ἀδιάφορος καί ξένος γίνεται πιστός καί συνεπής. Τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἡ λύτρωσή του, γίνεται ἡ ἐλευθερία του, γίνεται ἡ μοναδική καί ἀναφαίρετη ἀλήθεια τῆς ζωῆς του. Ὁ πιστός πού γνωρίζει τόν ἀληθινό Χριστό γεύεται τή σωτηρία του. Βιώνει καθημερινά τό μυστήριο τῆς λύτρωσης ὡς χαρά, παρηγοριά καί ἐλπίδα, ἀκόμη καί ἄν τόν κτυποῦν τά πυρωμένα βέλη τῶν πειρασμῶν καί τά μανιασμένα κύματα τῶν θλίψεων. Χωρίς τό «εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν» δέν ὑπάρχει σωτηρία. Μετά ἀπό τήν εὕρεση αὐτή ἡ σωτηρία εἶναι πλέον πραγματικότητα».
Προ του πέρατος της Θείας Λειτουργίας ανεγνώσθη το Συνοδικό της Κυριακής της Ορθοδοξίας και εψάλη Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των θυμάτων του προσφάτου σιδηροδρομικού ατυχήματος στα Τέμπη. Παρέστησαν ο Βουλευτής Έβρου Σταύρος Κελέτσης, ο Δήμαρχος Διδυμοτείχου Ρωμύλος Χατζηγιάννογλου, ο Διοικητής της XVI Μεραρχίας Υποστράτηγος Θεόδωρος Χατζηγεωργίου, στον οποίο ο Σεβασμιώτατος, επί την αποχωρήσει του για να αναλάβει καθήκοντα Υποδιοικητού στην 1η Στρατιά στη Λάρισα, του προσέφερε μία λιθογραφία με την Παναγία την Ελευθερώτρια, ο Διοικητής της 30ής Ταξιαρχίας Ταξίαρχος Ευστάθιος Κοκκινίδης, η Διοικητής της Σχολής Δοκιμών Αστυφυλάκων Διδυμοτείχου Αστυνόμος Α΄ Αναστασία Πουρνάρα, με αντιπροσωπεία σπουδαστών της Σχολής, και πλήθος πιστών.
Το απόγευμα της αυτής ημέρας ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στον Κατανυκτικό Εσπερινό που εψάλη στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Θεοδώρων Νέας Ορεστιάδος, με ομιλητή τον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως Αρχιμ. Ειρηναίο Λαφτσή.
