Ο Τζότζος ήταν ένα καλοσυνάτο και σπάνιο φαινόμενο για σκυλί που γεννήθηκε σε μια παλιά μονοκατοικία γύρω το 2002 ( Ίσως και νωρίτερα) στη Ρήγα Φεραίου 9 από μητέρα Σέτλαντ με το όνομα Λώρα και ένα αδέσποτο της γειτονιάς για όσους τον ήξεραν με το όνομα Αστρακιαν Δυστυχώς λόγω της αφόρητη ζέστης ( 13 Αυγούστου ) δεν καταφέρε να ζήσει όμως ως δια μαγείας μετά από κάποια λεπτά επανήλθε στη ζωή, Όχι όμως και για το λευκό αδερφάκι του.
Ως κουτάβι ήταν πανέμορφο που έβγαινε μόνο του κι έκανε την ανάγκη του σε χώματα χωρίς να ενοχλεί κανέναν και μετά γυρνούσε άφού είχε βρει τον τρόπο να δραπετεύει ανάμεσα από τα κάγκελα.
Έτσι μαλλιάρο που ήταν έμοιαζε με αρκουδάκι και η ομορφιά του δεν περνούσε απαραίτητη από τον κόσμο. Γυρνούσε σ όλο τον Άλιμο και η φήμη του έγινε αμέσως γνωστή, παρ’ όλο που ήταν απλησιαστος αφού δεν μπορούσε κάνεις να τον χαϊδέψει. Για κάποιο λόγο δεν συμπαθούσε τον κόσμο κι όμως αρκετά χρόνια αργότερα φάνηκε ότι είχε δίκιο αφού σ ένα χειρουργείο που έκανε αφαιρέσεις όγκου όταν ήταν 18 ετών κατάφερε να ζήσει αλλά όχι όμως να περπατήσει από λάθος γιατρού και τον καθήλωσε σ ένα καρότσι.
Στα χρόνια που ζούσε ο τζοτζος αν και ταπεινός καταφέρε να εκπλήσσει όσους τον ήξεραν με τον αγαθό χαρακτήρα του, την αφοσίωση της στοργικοτητας και την λεβέντικη αγάπη στο αφεντικό του που ήταν τόσο δυνατή που δεν ήθελε να φύγει παρ’ όλο τις δυσκολίες που είχε στο καρότσι. Η νοημοσύνη του και η υπομονή του κράτησε ένα χρόνο εκεί πάρ όλο τις στεναχώριες που μπορεί να είχε σαν 19χρόνο σκυλί. Του έλειπε να αλητεύει έξω όπως συνήθιζε και να γαυγίζει να του ανοίξουν.
Η εξυπνάδα του ήταν εξαιρετική σαν άνθρωπος, πιστός φίλος παρ’ όλο που δώθηκε σε αλλη οικογένια για υιοθεσία οταν ηταν 7 ετων εκείνο δεν ξέχασε το αφεντικό του. Δόθηκε λόγω μετακόμισης αφού στο νέο διαμέρισμα που θα μετακόμιζε το αφεντικό του δεν επέτρεπε ζώα ο ιδιοκτήτης, κι έτσι τον κράτησαν στο διπλανό διαμέρισμα. Όμως εκείνο δεν έπαψε να αγαπάει το αφεντικό του και ήθελε να τον ξαναβρεί! Ήθελε να βρει τον άνθρωπο που αγαπούσε και με τεράστια υπομονή περίπου τέσσερα χρόνια αργότερα τον βρήκε! Ο λόγος που καθόταν εκεί και τον περίμενε για ώρες μαθεύτηκε λίγες μέρες αργότερα, κι έκανε τον κόσμο να σχολιάσει πόσο υπομονετικός και επίμονος ήταν με την δυνατή θεληση του σκύλου να βρει το άτομο που τον εγκατέλειψε: Το αφεντικό του. Κάνεις δεν ήξερε τι έκανε εκεί ο σκύλος, τι ακριβώς περίμενε εκεί τόσες μέρες απ έξω, όταν τελικά βρέθηκε επιτέλους με το αφεντικό του, καθώς ένας περαστικός που τους είδε είπε ” Το βλέπω αρκετό καιρό έξω από την πολυκατοικία να περιμένει” Κάνοντας το αφεντικό να δακρύσει σκεπτόμενος πως παρ’ όλο που τον εγκατέλειψε, παρ όλο που τον εδωσε σε αλλη οικογένεια εκείνος μετά απο τόσα χρόνια δεν τον ξέχασε ποτέ.
Ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας που δεν ήθελε σκύλους είχε πεθάνει πριν μερικές ημέρες και έτσι μπορούσε να τον κρατήσει. Αφού πήρε την συγκατάθεση της οικογένειας που το έδωσε έσμηξε με τον σκύλο του σαν δυο καλοί φίλοι! Ήταν απίστευτο ότι δεν ξέχασε το αφεντικό του όσα χρόνια πέρασαν και τον αγαπούσε τόσο πολύ.
Σύντομα στο άλλο σημείο του Αλίμου όπου έμενε το αφεντικό του επεκτάθηκε και εκεί η φήμη του Τζότζο για την υπομονή και θέληση να ψάξει να βρει το αφεντικό του. “Σ αυτές τις άσχημες εποχές που ζούμε ήρθε ένα τετράποδο να μας διδάξει την θέληση του.” Έλεγαν τα άτομα που τάιζαν τις αδέσποτες γάτες. Καθώς τους είχε κάνει εντύπωση πως αυτό το σκυλί παίρνουσε τους δρόμους κοιτώντας δεξιά και αριστερά και πως μαθαινε την γλώσσα των ανθρώπων τόσο γρήγορα, αφού γνώριζε μερικές λέξεις και επικοινωνούσε με το αφεντικό του όσο παράξενο ακούγεται.
Η ταπεινότητα που είχε, το καθηλωτικό βλέμμα και η ευγένεια του σ έκανε να τον συμπαθείς αμέσως. Η καλοσυνάτη καρδιά του και πόσο δυναμικός χαρακτήρας ήταν θύμιζε έντονα αυτό του ανθρώπου. Κυρίως όταν ήταν 19 ετών που μάχονταν με το καροτσάκι.
Ο Τζότζος θεωρείτε από πολλούς ένα σύμβολο Αγάπης και αφοσίωσης στο αφεντικό του και δεν τον άφησε ποτέ παρά μόνο στις 2/9/20 ύστερα από κατάθλιψη που είχε ότι δεν περπάτησε ποτέ ξανά.
Σύμπτωση, ήταν σαν να περίμενε τα γενέθλια του αφεντικού του για να φύγει την επόμενη μέρα…
