Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,
Μὲ τὴ Χάρη καί τὴν εὐδοκία τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ, εἰσερχόμαστε καί φέτος εἰς τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, «τὸ ἔαρ τῆς νηστείας καὶ τὸ ἄνθος τῆς μετανοίας». Εἶναι ἡ πιό κατανυκτική, ἡ πιό ὡραία περίοδος τοῦ ἔτους, κατά τὴν ὁποία ἡ Ἑκκλησία μᾶς προτρέπει νά δοῦμε τό σπουδαῖο θέμα τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας πιό σοβαρά, πιό ὑπεύθυνα, πιό ὥριμα καί νά προετοιμασθοῦμε μὲ ταπείνωση καὶ μετάνοια, μὲ προσευχή, καὶ ὑπομονή ἀλλά καί μὲ τήν παθοκτόνο νηστεία γιά τή μεγάλη ἑορτή τοῦ Πάσχα, γιά ἕναν ἀληθινό ἑορτασμό.
Μέσα ἀπό τά λόγια τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δείχνει τὸν δρόμο διά τήν κατάλληλη προετοιμασία μας. Ἐν πρώτοις ἡ νηστεία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ προσπάθεια νά ἐπιτύχουμε τήν ἐγκράτεια στίς τροφές, στή συμπεριφορά, στούς λογισμούς, στίς ἐπιθυμίες, στήν κρίση καί στήν κατάκριση τῶν ἀδελφῶν μας. Εἶναι ἡ κατά Χριστόν ἄσκηση γιά νά καθαρίσουμε τόν ρύπο τῆς ἁμαρτίας ἀπό τὴν ψυχή καὶ τὸ σῶμα μας. Ἡ ἄσκηση αὐτή δέν συνιστᾶ ἔκφραση ἀπαξιώσεως τοῦ κόσμου, ἀλλά ἀναγκαία προϋπόθεση ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῆς σχέσεώς μας μὲ αὐτόν.
Δεύτερο ἡ συγγνώμη. Ἡ ἀπόρριψη τοῦ ἄλλου, ἡ ἔλλειψη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς συγχωρήσεως ἀποτελοῦν τὴν αἰτία τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ χριστιανικοῦ βιώματος καὶ τῆς πνευματικῆς μας νεκρώσεως. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἄγονη καί ὑπεροπτική στάση ζωῆς ἀποδοκιμάζει ὁ Εὐαγγελικός λόγος κατά τὶς τρεῖς πρῶτες Κυριακές τοῦ Τριωδίου. Ἡ γνήσια πνευματική καί χριστιανική ζωή ἀπορρίπτει τὶς συμπεριφορές αὐτές καί καθίσταται ὁδός πνευματικῆς ἀναγεννήσεως, ἔξοδος ἀπό τόν ἑαυτό μας, ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Εἶναι ὁδός συγγνώμης καί διάκρισης, δοξολογίας καί εὐχαριστίας.
Τρίτο εἶναι ἡ πίστη καί ἡ ἀδιάλλειπτος προσευχή. Τὸ κατ’ ἐξοχήν μέσο ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, τὸ ὀποῖο μᾶς θωρακίζει πνευματικά καί ἀπομακρύνει τά τόξα τοῦ ἀρχεκάκου ἐχθροῦ. Εἶναι τό ἄντλημα, γιά να ἀντλοῦμε συνεχῶς τό ὕδωρ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ἀστείρευτη πηγή τῆς ἀγάπης Του. “Μέγα γάρ ὅπλον εὐχή, μεγάλη ἀσφάλεια, μέγας θησαυρός, μέγας λιμήν”, ὅπως τονίζει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος.
Κορωνίδα τέλος ὅλων, ἡ ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης, ἡ ὀποία μᾶς κάνει μιμητές τοῦ παντελεήμονος Κυρίου μας, καθώς ὅπως τονίζει τὸ Εὐαγγέλιο “ὁ ἐλεῶν τόν πτωχόν, ἐλεεῖ τόν ἴδιο τόν Θεό”.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται». Ὁ ἱερός ὑμνωδός μὲ θαυμαστή γλαφυρότητα προτρέπει τοὺς βουλομένους νὰ ἀθληθοῦν στὸν πνευματικό αὐτόν ἀγῶνα, νὰ φορέσουνε τὴν πανοπλία τοῦ Σταυροῦ, νὰ ἀντιπαραταχθοῦν στὸν ἐχθρό, ἔχοντας ὡς τεῖχος ἀπαρασάλευτο τὴν πίστη, ὡς θώρακα τὴν προσευχή καὶ ὡς περικεφαλαία τὴν ἐλεημοσύνη. Ἀντί γιὰ κοφτερό μαχαίρι τὴν Νηστεία, ἡ ὁποία ἀποκόπτει ἀπό τὴν καρδιά κάθε κακία (Στιχηρό Αἴνων Ὄρθρου Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς).
Ἔτσι ἄς πορευθοῦμε, ἀδελφοί μου, κατά τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί αὐτά τά ὅπλα ἄς χρησιμοποιήσουμε, ὥστε νά φθάσουμε νά προσκυνήσουμε τά σεπτά καί ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐν χαρᾷ καί ἀγαλλιάσει νά ἑορτάσουμε καί τήν Ἁγία Αὐτοῦ Ἀνάσταση.
Διάπυρος εὐχέτης πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
