Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοὶ·
Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς παρέδωσε τόν σήμερα ἑρμηνευόμενο στήν ἀγάπη σας λόγο τοῦ Κυρίου μας, μέ τόν ὁποῖο ὁ Ἐσταυρωμένος Θεός-Υἱϊός ἀπευθύνεται στόν Θεό Πατέρα: «περί δέ τήν ἐνάτην ὥραν ἀνεβόησεν ὁ Ἰησοῦς φωνῇ μεγάλῃ λέγων˙ Ἠλί ἠλί, λιμᾶ σαβαχθανί; Τοῦτ’ ἔστι Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες»;
Σᾶς παρακαλῶ νά προσέξετε ἰδιαιτέρως τό σωτηριῶδες περιεχόμενο μιᾶς κραυγῆς πού μέσα στήν ἀνείπωτη τραγικότητά της ἀποκαλύπτει ἕναν ὠκεανό θεολογίας.
Αὐτός εἶναι ἴσως ὁ δυσκολότερος ἑρμηνευτικά ἐπί Σταυροῦ λόγος τοῦ Κυρίου μας, γι’ αὐτό κατά καιρούς πολλοί, ἐγγίζοντας ἀκόμη καί τήν αἵρεση, λανθασμένα ἐξήγησαν τήν κραυγή τοῦ Θεανθρώπου σάν ξέσπασμα ἀπελπισμοῦ, εἴτε σάν γογγυσμό, εἴτε σάν φωνή ἀπογνώσεως.
Ὅμως ὁ Κύριος δέν ἀπελπίστηκε, ὅταν τόν ἐγκατέλειψαν οἱ μαθητές καί φίλοι του, οὔτε ἔνιωσε ἴχνος ἀπόγνωσης, ὅταν τόν κατεδίκασαν ἀδίκως συκοφάντες καί ψευδομάρτυρες, οὔτε ἐγόγγυσε, ὅταν τόν ἐμαστίγωσαν, ὅταν τόν ἐνέπαιξαν, ὅταν τόν περιέφεραν κατάπτυστο καί αἱμόφυρτο στό ἀλαλάζον πλῆθος τῶν συμπατριωτῶν του, ὅταν –τέλος- τόν ἐκάρφωναν ἐπί τοῦ Σταυροῦ.
Συνεπῶς τί μπορεῖ νά φανερώνει ἡ φράση: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες»;
Τήν ἀπάντηση μᾶς προσφέρει ὁ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου πατέρας καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅγιος Κύριλλος, ὁ Πατριάρχης τῆς Ἀλεξανδρείας. Μᾶς καλεῖ νά δοῦμε στήν διά στόματος Ἰησοῦ Χριστοῦ κραυγή πρός τόν Θεό Πατέρα τήν κραυγή σύνολης τῆς ἁμαρτωλῆς ἀνθρωπότητος, ἀλλά καί κάθε ἀνθρώπου ξεχωριστά, πού μέ τίς προσωπικές του ἀστοχίες δημιουργεῖ ἕνα ἀβυσσαλέο χάσμα μέ τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος φύσει καί οὐσίᾳ βδελύσσεται τήν ἁμαρτία.
Ἄρα γε, ὅταν ὁ βεβαρυμένος ἀπό τά πλήθη τῶν πεπραγμένων του δεινῶν ἄνθρωπος ἀποστρέφεται τόν Θεό, τήν πηγή τῆς ἁγιότητος, μπορεῖ νά μήν αἰσθανθεῖ κάποια στιγμή καί τήν πλήρη ἐγκατάλειψη; Μπορεῖ νά μήν τρομοκρατηθεῖ ἀπό τό μέγα χάσμα πού προβάλλει μπροστά του ὡς ἡ ἔσχατη καί ἀμετάκλιτη καταδίκη του;
Ὅμως ἀδελφοί μου,
Αὐτή τήν ἀγεφύρωτη πρό Χριστοῦ χαοτική ἀπόσταση τῆς ἁμαρτωλῆς ἀνθρωπότητος μέ τόν Θεό γεφυρώνει ἡ κατά τήν παροῦσα ἡμέρα προβαλλόμενη θυσία τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτοῦ μας. Ἐτούτη ἡ φρικτή ὥρα τῆς Σταυρώσεως ἀποτελεῖ ταυτόχρονα τήν ὕψιστη ἐκδήλωση τῆς κενωτικῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας, ἐπειδή πραγματικά καί ἐκούσια ἐπωμίζεται τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς, ἀπό καταβολῆς κόσμου ἕως καί τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.
Ἡ κραυγή κάθε ἀπελπισμένου καί τρομοκρατημένου ἀπό τό βάρος τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου γίνεται σήμερα στό στόμα τοῦ Θεανθρώπου ὁ ἀποκαλυπτικός καί ὑποσχετικός λόγος τῆς Καινῆς Διαθήκης, τῆς καινούργιας συμφωνίας τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἐξ ἀγάπης δημιουργηθέντα ὑπ’ αὐτοῦ ἄνθρωπο. Ὅτι, δηλαδή, στό πρόσωπο τοῦ σαρκωθέντος, παθόντος, σταυρωθέντος καί μετά τρεῖς ἡμέρας ἀναστησομένου Ἰησοῦ αἴρεται ὁ φόβος, καθαιρεῖται ἡ καταισχύνη τῆς ἁμαρτίας καί ἐγκαινιάζεται ἐκ νέου ἡ ἐπανεισαγωγή μας στόν Παράδεισο. Τόν φυσικό τόπο κάθε βαπτισμένου καί πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἐπομένως, ἄς ἐγκαταλείψουμε ὁποιοδήποτε ἐνδογενές ἤ ἐξωγενές φοβικό σύνδρομο μᾶς καταδικάζει σέ ἁμαρτητική ἀπομόνωση. Ἄς στραφοῦμε διά τῆς ἔμπρακτης καί ἀπροϋπόθετης ἀγάπης γιά τόν πάσχοντα καί ἐμπερίστατο ἀδελφό μας στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία τοῦ ἐμεῖς, ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει ἐγκατάλειψη ἀλλά ἡ θεία πρόνοια καί μάλιστα γιά ὅλη τήν πλάση. Ἔλλογη καί ἄλογη. Καί μέ αὐτόν τόν πνευματικό θώρακα – ἐξασκούμενοι διά βίου – ἄς προσεγγίσουμε καί ἐφέτος φωτόλουστοι καί χαίροντες τό προσδοκώμενο θαῦμα τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως.
Καλή δύναμη στήν πορεία ἀπό καί διά τοῦ Σταυροῦ πρός τήν Ἀνάσταση!
Διάπειρος πρός τόν Σταυρωθέντα Κύριον εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
