Π ρ ό ς τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Τήν Παναγίαν ἤλθομεν πάλιν νά ἐξυμνήσωμεν, τήν κοινήν μητέρα μας νά δοξολογήσωμεν. Τό πάγχρυσον καί πολύτιμον δοχεῖον, τό σκήνωμα αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ νά ἐπαινέσωμεν. Μία γυναίκα ὑπῆρξε τόσον ἀμόλυντος, ὥστε ἐγέννησε τόν Χριστόν καί ἔγινε σοφίας Θεοῦ δοχεῖον, προνοίας Αὐτοῦ ταμεῖον. Μία γυναίκα καί μάλιστα παρθένος ὑψώθηκε τόσο πολύ μέ τήν ἀρετήν της, ὥστε κατέστη σύμβολον κάθε γυναικείας ψυχῆς, ἡ πεμπτουσία τοῦ ψυχικοῦ της κόσμου, τό κορύφωμα τοῦ σιωπηλοῦ της πόκου.
Ἡ σημερινή ἑορτή μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τό ἱστορικόν χωρίον τῆς Γεθσημανῆ. Εἶναι ὁ τελευταῖος γαλήνιος καί ἤρεμος λιμένας τῆς ἐπίγειας ζωῆς τῆς Παρθένου Μαριάμ. Μίας ζωῆς πού ὑπῆρξε σύνθεσις χαρᾶς καί πόνου, συνδυασμός γαλήνης καί τρικυμίας, ὅπως ἄλλωστε καί κάθε ἀνθρώπινη ζωή. Μίας ζωῆς πού ἄρχισε ἀπό τή Ναζαρέτ, ἀνέβη στό Γολγοθᾶ καί κατέληξε στή Γεθσημανῆ, στό χωρίο τῆς ἀγωνίας καί τοῦ πόνου τοῦ Υἱοῦ Της, ὅπου ἤρεμα καί γαλήνια ἀπεκοιμήθη στίς στοργικές ἀγκάλες τοῦ ἠγαπημένου Ἰωάννου.
Οἱ Ἀπόστολοι συναθροισθέντες ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου μέ τρόπο θαυματουργικό ἐκήδευσαν τό σῶμα της, ὁ δέ Υἱός της παρέλαβε στούς οὐρανίους θαλάμους τό ἀθάνατο πνεῦμα τῆς αεἰπαρθένου καί τό περιέβαλε μέ οὐράνια δόξα καί λαμπρότητα. Ἔκτοτε ἔγινε ἡ κοινή μητέρα ὅλως μας, ἡ στοργική μας προστάτις, ἡ χρυσή γέφυρα πού ἑνώνει ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς μέ τόν αἰώνιο Λόγο καί Σωτῆρα μας, τό μονογενῆ της Υἱό. Καί ἀξιώθηκε τέτοιας τιμῆς ἡ Παναγία μας, διότι πέρασε τήν ἐπίγεια ζωή της μέσα σέ θλίψεις καί δοκιμασίες.Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶπε ὅτι «πολλαί εἶναι αἱ θλίψεις τῶν Δικαίων» καί ἡ Παρθένος δέν ἦταν ἀπλῶς ἐκ τῶν Δικαίων ἀλλά ἡ Κεχαριτωμένη, ὅπως τήν προσφώνησε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Μέσα της κατασκήνωσαν οἱ λαμπρότερες ἀρετές. Ἡ ἀγνότητα συνάντησε τή δικαιοσύνη, ἡ ταπεινοφροσύνη κατεφίλησε τήν ὑπομονή. Καί τήν ἐπισκέφθησαν θλίψεις ὁδυνηραί ἡ μία κατόπιν τῆς ἄλλης καί κάθε μία μεγαλύτερη ἀπό τήν προηγούμενη. Οἱ συνθῆκες πού γέννησε τό μοναδικό Υἱό Της ἦταν συνθῆκες ἐσχάτης πτωχείας. Οἱ στερήσεις τήν ἀκολουθοῦν, καί ὅπως ὁ Υἱός Της δέν εἶχε πού τήν κεφαλήν κλῖναι, ἔτσι καί Ἐκείνη δέ γνώρισε ἀνέσεις καί ἀπολαύσεις πού εἶχαν τόσες γυναῖκες. Νεαρή μέ τό Θεῖον βρέφος στήν ἀγκάλη ἀναγκάσθη νά φύγῃ πρόσφυξ καί ξένη στά ἀφιλόξενα μέρη τῆς Αἰγύπτου γιά νά σώσῃ τόν Σωτῆρα ἀπό τά αἱμοβόρα σχέδια τοῦ Ἡρώδου. Ἔπειτα ἔρχονται οἱ ἀδικίες τῶν Ναζαρηνῶν, οἱ συκοφαντῖαι τῶν Φαρισαίων κατά τοῦ Υἱοῦ Της, ἐκεῖνο ὅμως πού τήν ἔθλιψε κατάκαρδα ἦταν ὁ σκληρός καί ἐπώδυνος, ὁ ἀτιμωτικός καί ἄδικος θάνατος τοῦ Υἱοῦ Της. Τότε πραγματικά διεπέρασε τήν ψυχή της ρομφαία, ὅπως εἶχε προφητεύσει ὁ δίκαιος Συμεών.
Τό θαυμαστό παράδειγμα τῆς Παναγίας μας πού δέν ὠλιγοψύχησε, δέν ἐκλονίσθη, δέν ἠγανάκτησε οὔτε παραπονέθη, εἶναι τόσο παρήγορο καί ἐνισχυτικό γιά ὅλους μας. Ὅπου κι ἄν στρέψουμε τά βλέμματά μας θά συναντήσουμε τόν πόνο, τήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωσι. Ἀλλά καί μέσα στούς καπνούς τῆς δυστυχίας μας θά διακρίνουμε μέ τά ὄμματα τῆς ψυχῆς μας τήν θλιμμένην μορφήν τῆς Παναγίας μητέρας μας νά μᾶς ἐνισχύῃ, νά μᾶς ἐνθαρρύνῃ καί νά μᾶς μεταδίδῃ ἐγκαρτέρηση καί ὑπομονή.
Μέσα σέ ἕνα κόσμο πού θορυβεῖ, πού δέν βλέπει ἤ βλέπει ὅ,τι θέλει καί ὅ,τι τόν συμφέρει, πού δέν κλίνει τήν κεφαλή γιά νά ἀκούσῃ τόν ἄλλο καί νά κάμει τήν ὑπακοή, οἱ Χριστιανοί καλούμαστε νά ζήσουμε διαφορετικά. Νά σιωπήσουμε, νά ἀπομονώσουμε τούς θορύβους τοῦ κόσμου καί νά ἀκούσουμε τόν ἔσω ἄνθρωπο. Νά ἀκούσουμε πάνω ἀπ’ ὅλα τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, νά τόν τοποθετήσουμε στήν καρδιά μας καί νά τόν κάνουμε πράξη. Νά δοῦμε καθαρά μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί νά κάνουμε πρῶτο μέλημά μας τήν καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Νά ὑπακούσουμε στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, στό Εὐαγγέλιο, στήν Ἐκκλησία, στούς πνευματικούς μας Πατέρες, γιατί μόνο ἡ ὑπακοή μας θά μᾶς ὁδηγήσῃ στόν παράδεισο.
Ἄς ἀτενίσουμε λοιπόν στό πανσεβάσμιο πρόσωπο τῆς Παναγίας μας ὅλοι οἱ πονεμένοι τῆς ζωῆς, ὅσοι εἴδαμε νά διαψεύδωνται τά ὄνειρά μας καί νά χάνωνται οἱ ἐλπίδες μας, ὅσοι βλέπουμε νά μᾶς κυριευει ἡ ἀπόγνωσις καί ἡ ἀπελπισία. Στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς δέν εἴμαστε μόνοι, ἔχουμε μαζύ μας τήν ἀμετάθετη προστασία τῆς παναγίας μας, ἡ ὁποία διαρκῶς ψελλίζει γιά χάρη μας προσευχές.
Ἄς στρέψουμε τόν νοῦν καί τήν ταλαιπωρημένην ψυχήν μας στή θεία Γεθσημανῆ τῆς Παρθένου καί ἄς ἀποθέσουμε στόν τάφο Της τό ἀσήκωτο βάρος τοῦ πόνου μας καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι στή δύσκολη πορεία τῆς καθημερινότητός μας θά ἀντλοῦμε δύναμη καί ἐλπίδα ἀπό τό πάνσεπτο πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ὥστε μιμούμενοι τόν τρόπο τοῦ βίου της, τήν ἀγάπην της γιά τό Θεό καί τήν ὑπέρβαση τῆς ἁμαρτίας, τήν ἀσκητική παρθενία, νά γίνουμε κάλλει ὡραῖοι ἐλκύοντας τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ καί τή σωτήριο χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Χρόνια πολλὰ κι εὐλογημένα!
Διάπυρος πρὸς τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ Μητέρα τοῦ Φωτός
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
