“Το ότι ο Ερντογάν θα προχωρούσε σε μια ακόμη διπλή κίνηση, τόσο με το πικνίκ στα Βαρώσια, όσο και με το “Ορούτς ρέις” στο Καρπάθιο και στη Ρόδο, ήταν για μας αναμενόμενη. Και μπορεί η δήλωση του Ελλαδικού Υπουργείου Εξωτερικών, για το λόγο αυτό να ήταν ένα ακόμη κλικ πιο εθνικόφρων, όμως και η δική μας προετοιμασία είχε να παρουσιάσει δύο νέες επεξεργασίες, με ισάριθμα γραπτά. Το κείμενο: “Δώδεκα μίλια τώρα”, ήταν το ένα, που δημοσιεύτηκε το Σάββατο, και το άλλο ήταν για τα Βαρώσια, και την εγγυητική επιστολή της ιστορίας και της ηθικής που ακόμη να σταλεί στην αφερέγγυα-εγγυήτρια δύναμη Ελλάδα, που δημοσιεύτηκε την Κυριακή, 15 Νοεμβρίου, στο πάντα φιλόξενο militaire. Μαζί με τις ευχαριστίες για το βήμα που μας δίνει αυτό, ώστε να μιλάμε και να γράφουμε χωρίς λογοκρισίες για τις εθνικές ιδέες, λέω μακάρι η Αθήνα να είχε δυο τρία ακόμη τέτοια sites. Ναι μεν τηλεοράσεις υπάρχουν πολλές, όμως αυτό το πλεόνασμά τους, είναι και το μεγαλύτερο έλλειμμα της ίδιας της Δημοκρατίας της χώρας.”
Χ. Κ. 16/11/20,
Από την εποχή που έκανα στο Πολυτεχνείο, τη διπλωματική εργασία στην Οδοποιία για το Νότιο άξονα της Κρήτης, στο μακαρίτη καθηγητή Παρασκευά Σκοπετέα, είχα αποκτήσει σημαντική εξοικείωση, τόσο με τη γεωγραφία της Ανατολικής Μεσογείου και τη γεωοικονομία της, όσο και αργότερα με την ιστορία, με αφετηρία ένα βιβλίο της επίσης μακαρίτισσας καθηγήτριας ιστορίας, Έλλης Σκοπετέα, καθώς και με τη λεγόμενη πολιτική.
Λέω λεγόμενη, γιατί αν και πέρασε από τότε περίπου μισός αιώνας, ούτε ο Νότιος άξονας της Κρήτης έχει γίνει ούτε ο Αττίλας έφυγε από την Κύπρο ούτε και η συνομήλικη προς τον εισβολέα μεταπολίτευση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, έκανε κάποιο από τα βήματα τα οποία όφειλε, απέναντι στην Ελληνική Περιφέρεια.
Απεναντίας ο Αττίλας σχεδόν πενηνταρίζει ανενόχλητος, και η Ελληνική Δημοκρατία, οσονούπω θα εορτάσει, το χρυσό Ιωβηλαίο της -ο θεός να το κάνει χρυσό- όμως παρόλα αυτά, δεν έδειξε και δεν επιβεβαίωσε ούτε καν μία φορά, ότι εδώ και εξήντα χρόνια αποτελεί τη θεσμοθετημένη εγγυήτρια, πλην όμως αφερέγγυα, δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, αντί της περισυλλογής και μερικών έξυπνων πολιτικών κινήσεων, έγιναν πλείστα όσα βήματα, προς τα πίσω.
Ένα από τα βήματα αυτά, ίσως το πιο μεγάλο, είναι το ότι η Ελλάδα υποδέχθηκε το νέο αιώνα, όταν ενέδωσε στις Τουρκικές επιθυμίες στη Γεωοικονομία. Έτσι, επί της δήθεν εκσυγχρονιστικής περιόδου, περί το 2001, μετά των ευλογιών των ΗΠΑ, μετεξελίχθηκε και παραμένει και σήμερα, ενεργειακό εξάρτημα και υποπόδιο της Τουρκικής Γεωοικονομίας.
Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, σε έναν αγωγό φυσικού αερίου, με τα τρία άλφα, και τα ισάριθμα ονόματα, τον TAP {Trans Azerbaijan, Anatolian, Adriatic, pipeline }, αγωγοί, παραγωγοί και προαγωγοί της Ευρασίας. προωθούν τον made in Turkey, σχεδιασμό. Του οποίου η στρόφιγγα είναι στην Προύσσα, με πρώτο σταθμό προμήθειας και εξυπηρέτησης, το εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, από φυσικό αέριο στην Κομοτηνή και τη Θράκη των μειονοτήτων!
Και αυτήν την εκπόρνευση της Ελληνικής Γεωοικονομίας, οι Κυβερνήσεις όλες, τόσο οι λεγόμενες κεντροαριστερές και Αριστερές, όσο και οι Δεξιές, την μετονόμασαν σε ενεργειακό Κόμβο.
Αυτό όμως το πάθημα της γεωοικονομίας, αυτός ο βιασμός μεν, εκούσιος δε, δεν έγινε και ούτε και σήμερα γίνεται μάθημα, για τη Γεωγραφία.
Γιατί οποιαδήποτε άλλη λύση, εκτός των δώδεκα μιλίων, δεν θα είναι παρά ένας ακόμη φιλικός βιασμός του Ελληνισμού.
Παρόλα αυτά εμείς συνεχίζουμε να επιμένουμε για το τι χρειάζεται να γίνει, ώστε η χώρα να μην εκδίδεται και στη Γεωγραφία.
Απορώ δηλαδή, γιατί ακόμη και αυτά τα κόμματα που λένε ότι είναι υπέρ της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα δώδεκα μίλια, στις πέντε Ελληνίδες νήσους, που πρώτοι εμείς γράψαμε να ψηφισθούν, γιατί δεν φέρνουν στη Βουλή των Ελλήνων το συγκεκριμένο μείζον εθνικό θέμα.
Όπως και η υπόλοιπη πολιτική Ελλάδα που οφείλει να σταματήσει να βλέπει τα πλοία να περνούν και να σφυρίζει αδιάφορα. Δεν λέμε να σφυρίζει κλέφτικα. Γιατί υπάρχει και άλλη λύση: Να γίνει από κοινού ένα νομοσχέδιο για την επέκταση των χωρικών υδάτων, στα δώδεκα μίλια, από τα νησιά των Καστελόριζου, Ρόδου, Κάρπαθου, Κάσου και Κρήτης, έως το παραλιακό μέτωπο των Νότιου Αιγαίου, Καρπάθιου και Κρητικού πελάγους, στη συνάντηση με την Ανατολική Μεσόγειο.
Κάποιοι λένε ότι υπάρχουν ποιητές που από μια μόνο λέξη, είναι σε θέση να κάνουν ολόκληρα στιχουργήματα, ενώ επίσης λέγεται ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Οπότε μπορεί κανείς να προσθέσει ότι ένας τίτλος πολιτικού κειμένου μπορεί να αποδειχθεί το μισό ολόκληρου γραπτού. Πόσο μάλλον όταν επίσης συνοδεύεται και με έναν υπότιτλο, όπως είναι ο σημερινός. Ο οποίος περιλαμβάνει και τη λέξη κλειδί: Το “πως”. Κάτι που είναι η ουσία της πολιτικής, αν όχι η εξουσία της. Των ιδεών τουλάχιστον, σίγουρα.
Υ. Γ.1. Θα μπορούσα να υπογράψω το κείμενο και ως Χρήστος Κηπουριάν. Τόσο για αυτό που αισθάνομαι ως Έλληνας για τα συμβαίνοντα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και τον εκεί Αττίλα, που παραπέμπουν στον Ελληνισμό της Κύπρου και την επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους, όσο στο γεγονός που θυμάμαι παιδιόθεν, όταν ένας Αρμένης ωρολογοποιός του Διδυμότειχου, ονόματι Βαρτάν Κουρμπανιάν, με προσφωνούσε με το συγκεκριμένο επίθετο.
Υ. Γ.2. Το σημερινό κείμενο αφιερώνεται στους Αρμένιους πρόσφυγες του Ναγκόρνο Καραμπάχ, με την ευχή να μην μακροημερεύσει η στρατιωτική εταιρεία Αζέρων και Τούρκων. Όπως επίσης και η αντίστοιχη εταιρεία γεωοικονομίας των ίδιων εταίρων, που γνωρίζει πολύ καλά η Ελλάδα με τον αγωγό φυσικού αερίου TAP, αφού εξ αιτίας του χάθηκε ο Εύξεινος αγωγός, που προτού ακυρωθεί, είχε γίνει γνωστός και ως South Stream. Στον οποίο όμως οφείλουμε ως Ελλάδα, να επανέλθουμε.
Υ. Γ.3. Με αφορμή την 37η επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους και τη φιέστα Ερντογάν στην περίκλειστη-κατεχόμενη Αμμόχωστο, λέω ότι λίγο μετά το 37άρι αρχίσουν τα δέκατα, δίπλα στην παραπαίουσα Τουρκική Οικονομία. Με την απόκρυψη της, να θυμίζει όσα εξ αρχής έκανε και συνεχίζει η Τουρκία, με τον Covit19. Όμως ως πότε; Το 40άρι δεν απέχει πολύ. Άντε, τρία χρόνια.
{*} Διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000},
