Με την ολοκλήρωση των εργασιών ανακαίνισης του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Δημητρίου στο μικρό οικισμό του Λαγού – Διδυμοτείχου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός την Κυριακή των Θεοφόρων Πατέρων της Δ´ Οικουμενικής Συνόδου, στις 15 Ιουλίου ε.ε., προσήλθε και ανέγνωσε τις καθιερωμένες ευχές επί τη αποκαταστάσει του ιερού θυσιαστηρίου και στη συνέχεια προέστη της Θείας Λειτουργίας παρουσία πλήθους πιστών οι οποίοι προσήλθαν στο εξαιρετικό αυτό γεγονός.
Να σημειωθεί ότι τα Εγκαίνια εγένοντο την ίδια ημέρα προ 56 ετών, δηλαδή την Κυριακή των Θεοφόρων Πατέρων, στις 15 Ιουλίου 1962, υπό του μακαριστού Μητροπολίτου Διδυμοτείχου κυρού Κωνσταντίνου Πούλου. Με την αφορμή αυτή καθιερώθηκε και η δεύτερη πανηγύρις του Ιερού Ναού επί τη μνήμη των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης.
Ο Σεβασμιώτατος, αφού συνεχάρη τον εφημέριο της ενορίας Αρχιμ. Χρυσόστομο Παπαδόπουλο και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, σχολιάζοντας το μήνυμα της ημέρας μεταξύ άλλων τόνισε· «Η πίστη ως εμπιστοσύνη στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού, είναι σε θέση να γεννήσει στον σημερινό άνθρωπο δύναμη και γενναιότητα. Χωρίς βαθύτερο νόημα, χωρίς συνέπεια σε αυτά που υποτίθεται πως αποτελούν τα στηρίγματα της ύπαρξής μας, είμεθα καταδικασμένοι να κλωνιζόμαστε διαρκώς, συντονισμένοι με τις δονήσεις ενός ολόκληρου κόσμου, που δοκιμάζεται.
Η προσήλωση όμως στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου και η πεποίθηση πως αυτός ο κόσμος είναι εφικτός, μπορούν να υψώσουν ισχυρά αναχώματα στην λιποψυχία και την απόγνωση. Όλα όμως, πίστη και γενναίο φρόνημα, δοκιμάζονται μόνον την ώρα της δράσης. Οι πράξεις είναι εκείνες, που τελικά θα αποδείξουν την σταθερότητα και την συνέπεια. Γι΄ αυτό, ως έσχατο κριτήριο, ο Απόστολος ορίζει τις πράξεις της αγάπης. Η αγάπη αυτή, δεν αποτελεί μόνο φυσική κατάληξη μιας ζωντανής χριστιανικής πίστης. Αποτελεί και κορυφαία πράξη γενναιότητας. Σε ένα πανικόβλητο κόσμο μπροστά στην απώλεια της ατομικής καταξίωσης και της ατομικής ευτυχίας, οι Πατέρες μας καλούν σε μια ηρωική έξοδο προς τον άλλον, τον συνάνθρωπο, το συνοδοιπόρο…
Ο κόσμος άλλαξε από πράξεις εκείνων, που υπήρξαν συνεπείς με τα «πιστεύω» τους και δίψασαν τη μεταμόρφωσή του. Άλλωστε μ’ αυτές τις προϋποθέσεις ξεκίνησε και η Εκκλησία του Χριστού. Ήταν εποχές που η πίστη κόστιζε και η συνέπεια προς αυτήν οδηγούσε συχνά στο μαρτύριο. Μήπως και η εποχή μας απαιτεί και από μας τους σύγχρονους χριστιανούς το ίδιο φρόνημα και την ίδια αγωνιστικότητα;»
