“Άμα φασίστας πει άλλον φασίστα, δεν πιάνει”

Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός {*} “Αφιερώνεται στη μνήμη των τριών Κουρδισών αγωνιστριών: Φιντάν Ντογάν, Σακίν Τσανσίζ και Λεϊλά Σοϊλεμέζ που δολοφονήθηκαν στο Παρίσι το 2013, από γκρίζους λύκους”

- Χορηγούμενη-

Θα κατέφευγα, όσον αφορά τον Ερντογάν, στο γνωστό νομικό αξίωμα: “Ένοχος ένοχον ου ποιεί”. Όμως η συγκεκριμένη φράση ουδόλως έχει εφαρμογή στα του Τούρκου προκαθημένου. Γιατί, όντας ένοχος, όχι μόνο ποιεί ενόχους, κατά χιλιάδες πολλές, αποστέλλοντας επί το Ισλαμιστικό τρομοκρατικό έργο, σε διάφορες χώρες αλλά επιπλέον παραποιεί και το κάθε τι, όταν είναι να παραληρήσει, όπως μονίμως πράττει. Και ποιεί δηλαδή ενόχους και παραποιεί καταστάσεις.

Απλά το μόνο που μπορώ εγώ να ξαναπώ είναι: “Άμα φασίστας πει άλλον φασίστα, δεν πιάνει”. Και το μόνο που μπορεί να πιάσει, εννοείται να πιάσει τόπο, είναι η πρόταση για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία, μετά των υπόλοιπων αρχών και αξιών που αποτέλεσαν επίσης τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών:

Το ζήτημα δεν είναι η “φασιστικότητα” του Ερντογάν {βλ. PDF- Εμείς και ο Ερντογάν Έκδοση Γ΄} και οι αλλεπάλληλες ύβρεις, προς την Ευρώπη, μετά των επικεφαλής. Είναι η αποφασιστικότητα του Γάλλου Προέδρου να συγγράψει και να προδιαγράψει μια δουλεμένη και για το λόγο αυτό, πληρωμένη απάντηση, στον υβριστή του.

Να φέρει το Τουρκικό Ζήτημα, με σοβαρούς όρους πολιτικής, στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ε. Ε., που με τη σειρά της να απαιτήσει να αφεθεί ελεύθερος, ο ιστορικός ηγέτης του Κουρδικού λαού, Οτζαλάν.

Ιστορικό προηγούμενο, πολύχρονης φυλάκισης ηγέτη υπάρχει, το οποίο μάλιστα κατέληξε και σε απονομή βραβείου Νόμπελ ειρήνης, όπως συνέβη με το δίδυμο Μαντέλα Ντε Κλερκ, το 1993.

Απλά στην περίπτωση ενός παρόμοιου τύπου εκδημοκρατισμού της Τουρκίας, η πρόταση της Ε. Ε. μπορεί να τονίσει ότι εάν το πρώτο μέλος του υποψηφίου για το Νόμπελ ειρήνης διδύμου, είναι ο έγκλειστος ακόμη και σήμερα στο Ίμραλι, Κούρδος ηγέτης, τότε το δεύτερο μέλος, ας το επιλέξει η ίδια η αρμόδια επιτροπή. Έστω και αν χρειαστεί να περιμένει.

Να καταγραφεί όμως με σαφή σαφέστατο τρόπο η στάση της Ευρώπης απέναντι στον πλέον καθημαγμένο λαό του πλανήτη, μετά των αντιπροσωπεύσεων, τις οποίες βεβαιότατα, οφείλει δίχως άλλο, να νομιμοποιήσει.

Εκείνο πάντως που θα μείνει στην ιστορία, θα είναι η καθοριστική Ευρωπαϊκή συμβολή στην επίλυση, με ειρηνικό τρόπο, της άλυτης για πολλές συναπτές δεκαετίες Τουρκικής εξίσωσης. Με την Ευρώπη, από Στενώπη και φιλοκεμαλική Γερμανική Ευρώπη που ήταν, να ξαναγίνει Ευρώπη.

Με άλλα λόγια, η Πολιτική, σαν σπουδαία τέχνη που είναι, δείχνει και το δρόμο και τον τρόπο. Τόσο στον Γάλλο Πρόεδρο, όσο και στην ίδια την Ε. Ε. Και τη Δημοκρατία να διακονήσουν, με την περί Ελευθερίας και Δημοκρατίας πρόταση, και να μην επιστρέψουν στις λογικές της διαμάχης των θρησκειών, που μόνο τον Τουρκικό φασισμό αναπαράγουν και ευνοούν και κανέναν άλλο.

Φαντάζεται κανείς ένα δυο ταξίδια του Μακρόν στις καθημαγμένες Κουρδικές Γκουέρνικες, τι θα εξέπεμπαν σε όλο τον πλανήτη, αφού και εκεί, όπως και στη μαρτυρική επίσης Κύπρο, καρτερούν μέραν νύχταν να φυσήσει ένας αέρας…