Μέσα στὸ πλῆθος τῶν ἀνθρώπων ποὺ περιστοιχίζουν τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ ἀκούσουν τὴ διδασκαλία του ἀκούγεται ἡ ἱκετευτικὴ φωνὴ ἑνὸς τυφ-λοῦ: «Ἰησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με». Τὸ πλῆθος ἐνοχλημένο ἀπ’ αὐτὴ τὴ φωνὴ προσπαθεῖ νὰ τὴν σταματήσει, γιατὶ δὲν θέλει νὰ χάσει τὴν ὡραία διδασκαλία. Ἀλλ’ ὁ τυφλὸς ἐπιμένει νὰ κραυγάζει ἀκόμη δυνατότερα καὶ νὰ ζητᾶ ἔλεος.
Εἶναι ἡ δυστυχία του ποὺ τὸν ὠθεῖ στὸ αἴτημα καὶ μάλιστα μὲ ἐπιμονή; Ἢ μήπως εἶδε καλύτερα ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν μάτια τὸν Μεσσία καὶ ἀνεγνώρισε τὴ δύναμή του; Τὸ δεύτερο φαίνεται πιθανότερο ἀπὸ τὴ συνέχεια τῆς διηγήσεως.
Ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἐμπόδια στάθηκαν ἀνάμεσα στὸν τυφλὸ καὶ στὸν Μεσσία: Ἡ τύφλωσή του, ὁ πολὺς κόσμος, ἡ ἱερότητα τῆς ὥρας τῆς διδα-σκαλίας, οἱ ἐπιπλήξεις τοῦ κόσμου γιὰ νὰ σωπάσει. Κανένα ὅμως ἀπὸ τὰ ἐμπόδια αὐτὰ δὲν ἀποδείχθηκε ἀνυπέρβλητο. Ὁ πόθος του νὰ συναντή-σει τὸ Χριστό, νὰ βρεῖ τὸ φῶς του, ξεπέρασε κάθε φραγμό.
Στὴν ἐπιμονὴ τοῦ τυφλοῦ ἕνας μόνο ἀνταποκρίνεται, κι αὐτὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἐνῶ πολλοὶ προσπαθοῦν νὰ καταπνίξουν τὴ φωνὴ τοῦ δυστυχισμένου γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλοῦνται, ὁ Χριστὸς σταματᾶ, καλεῖ τὸν τυφλὸ κοντά του, τοῦ δίνει τὸ φῶς ἐπαινώντας τὴν πίστη του.
Δύο σημεῖα προκαλοῦν ἰδιαίτερα τὴν προσοχή μας ἀπὸ τὸ σημερινὸ εὐ-αγγελικό ἀνάγνωσμα: Ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ ἡ πίστη καὶ ἐπιμονὴ τοῦ τυφλοῦ ποὺ ξεπέρασε κάθε ἐμπόδιο γιὰ νὰ φτάσει στὴν ποθητὴ συνάντηση, κι ἀ-πὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἡ προτεραιότητα ποὺ ἔδωσε ὁ Χριστὸς στὸ ἔλεος στα-ματώντας τὴ διδασκαλία.
Ἡ ἱστορία δέν σταματᾶ στό γεγονός ὅτι ὁ τυφλός ἀνέβλεψε. Ὁλοκληρώνεται στό τί ἔκανε μετά τή δωρεά πού ἔλαβε, «καί ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τὸν Θεόν».
Ἡ νέα ὅραση ζητᾶ ἀπό τόν ἄνθρωπο νά σηκωθεῖ, νά ἐγκαταλείψει τόν τόπο τοῦ ἐπαίτου καί νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό. Νά ἐγκαταλείψει τόν παλιό ρυθμό ζωῆς, τίς παλιές ἀσχολίες του, τίς κακές σχέσεις καί δεσμεύσεις του καί νά προχωρήσει πίσω ἀπό τόν Χριστό σέ μιά ζωή ἐσωτερικῆς ἐλευθερίας, χαρᾶς καί θυσίας.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
