Ἡ ὁμολογία ἢ ἡ ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι δύο δυνατότητες ποὺ ἔχει ἕνας μαθητής Του. Οἱ συνέπειες δὲ αὐτῆς ἢ ἐκείνης τῆς ἐπιλογῆς προεκτείνονται στὴν αἰωνιότητα καί τήν προδιαγράφουν.
Δέν πρόκειται μόνο γιά τίς ἐπίσημες στιγμές ὁμολογίας ἤ ἀρνήσεως πού ἀντιμετώπιζαν οἱ Χριστιανοί σέ περιόδους διωγμῶν ἤ μεγάλων ἱστορικῶν κρίσεων. Εὐκαιρίες γιά νά ὁμολογήσει ἤ νά ἀρνηθεῖ κανείς τόν Χριστό παρουσιάζονται καθημερινά. Ὑπάρχουν βέβαια πολλοί πού θά προτιμοῦσαν νά ἀποφύγουν τέτοια διλήμματα σαφοῦς ὁμολογίας ἤ ἀρνήσεως τοῦ Χριστοῦ καί θά ἤθελαν νά ἀποσυρθοῦν σέ μιά οὐδετερότητα. Τέτοια ὅμως δυνατότητα, ἕνα τρίτο ἐνδεχόμενο δέν προσφέρεται.
Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἀρνούμεθα τὸν Χριστὸ χωρὶς καλὰ καλὰ νὰ τὸ καταλαβαίνουμε, κάποτε χωρὶς νὰ τὸ ὑποπτευόμαστε. Μπορεῖ νὰ τὸν ἀρνούμαστε μὲ τὴ σιωπή μας. Ὅταν ἀποφεύγουμε νὰ λάβουμε θέση, βλέποντας ἐχθρικὸ κλῖμα ἐναντίον Του, ὅταν φοβόμαστε πὼς κινδυνεύει ἡ ἀσφάλεια, ἡ θέση μας ἢ ἀκόμα ἡ ἡσυχία μας.
Ἀκοῦμε συχνὰ νὰ καταφέρονται κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως, νὰ εἰρωνεύονται, νὰ κατηγοροῦν, νὰ χλευάζουν∙ καὶ περιοριζόμαστε νὰ τοὺς ἀκοῦμε. Βλέπουμε νὰ ὑπονομεύονται οἱ χριστιανικὲς παραδόσεις καὶ τὰ ἁγνὰ ἔθιμα τοῦ λαοῦ, νὰ ἀναστέλλεται ἡ χριστιανικὴ διαπαιδαγώγιση τῶν παιδιῶν μας, νὰ διαστρέφεται ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια∙ καὶ μένουμε θεατές.
Τὸν ἀρνούμαστε ὅταν δὲ θέλουμε νὰ συγχωρήσουμε τὶς προσβολὲς καὶ τὶς ἀδικίες τῶν ἄλλων, ὅταν κρατᾶμε μέσα μας πικρία κατὰ τῶν ἀνθρώπων. Τὸν ἀρνούμαστε, ὅταν στὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας ἀμφισβητοῦμε τὴν παντοτινὴ ἀξία τῶν λόγων Του καὶ κρίνουμε καὶ ἐνεργοῦμε ἐπὶ τῇ βάση τῶν δικῶν μας ἐγωιστικῶν σκέψεων, διαθέσεων, ἐπιθυμιῶν.
Ὅποιος ἀρνεῖται, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα τὸ Χριστό, σημαίνει ὅτι ἀγαπάει κάτι ἄλλο παραπάνω ἀπὸ Αὐτόν. Ὁ Κύριος εἶπε: «ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος∙ καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος».
Στὸ πρῶτο ἄκουσμα αὐτὸς ὁ λόγος ἀντηχεῖ σκληρός. Ἐδῶ ὅμως δὲν πρόκειται γιὰ περιφρόνηση τῶν γονέων ἢ τῶν παιδιῶν. Τὸ κέντρο τῆς σκέψεως βρίσκεται στὸ «ὑπέρ». Παραπάνω δηλαδὴ ἀπὸ μένα, λέγει ὁ Κύριος. Οἱ Ἅγιοι Πάντες, ποὺ σήμερα τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες, οἱ ὁμολογητές, οἱ ὅσιοι, μέ αὐτό τό ἰδανικό καί τό ἦθος ἔζησαν. Ὁμολόγησαν γενναῖα, μέ τό κήρυγμα, μέ τό παράδειγμα, μέ τό βίο τους, μέ τό μαρτύριό τους.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
