Εἶναι τρομερό νά φανταστοῦμε γιά μιά στιγμή τόν ἑαυτό μας ἀπομακρυσμένο ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας, χωρὶς καμία δυνατότητα ἐπαφῆς καὶ συναστήσεως, μὲ ἄρρωστο καὶ φθειρόμενο σῶμα, συνοδευόμενοι ἀπὸ τὴν περιφρόνηση ὅτι ἡ ἀρρώστια ποὺ μᾶς ταλαιπωρεῖ ἀποτελεῖ τιμωρία γιὰ τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας. Καὶ πόσο μπορεῖ νὰ ἀλλάξει αὐτὴ ἡ διάθεση, ὅταν ξαφνικὰ μᾶς πλησιάσει κάποιος, ἀψηφώντας τοὺς κινδύνους, καὶ δείχνοντας ἄφοβα καὶ ἀπεριόριστα τὴν ἀγάπη του. Δὲν θὰ αἰσθανθοῦμε ἄπειρη εὐγνωμοσύνη γι’ αὐτόν;
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀναφέρεται σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση δέκα τραγικῶν ἀσθενῶν, τῶν δέκα λεπρῶν, τοὺς ὁποίους ἄγγιξε ἡ σωστικὴ χάρη καὶ ἡ θεραπευτικὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἐνσαρκώνεται μέσα στόν κόσμο καί ἀποκαλύπτεται μέ τήν ζωή καί τό θάνατό Του. Δὲν γνωρίζει ὅρια κοινωνικὰ, φυλετικὰ ἤ θρησκευτικά, ἀλλὰ ἀγκαλιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἐκδηλώνεται σὲ δέκα βαρειὰ ἀσθενεῖς ἀνθρώπους πού τούς ἔνωσε ὁ πόνος τῆς μολυσματικῆς ἀρρώστιας, μολονότι ὁ ἕνας ἀπὸ αὐτούς ἦταν Σαμαρείτης.
Καί ὅμως ἡ στάση τοῦ τελευταίου εἶναι αὐτή πού προκαλεῖ ἐντύπωση. Οἱ ἐννέα θεραπευμένοι, πλημμυρισμένοι ἀπὸ τὴ χαρὰ τῆς ὑγείας καὶ τῆς συναντήσεως μὲ τοὺς συγγενεῖς καὶ φίλους, βλέποντας δυνατὸ καὶ καθαρὸ τὸ σῶμα τους, ξέχασαν νὰ ἐκφράσουν τὴν εὐγνωμοσύνη τους στὸν εὐεργέτη Χριστὸ. Τυπικὸ παράδειγμα τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἐπικαλοῦνται τὸ Θεὸ στὴ θλίψη καὶ τὸν πόνο ἄλλα τὸν παραθεωροῦν στὴ χαρά, πού νομίζουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι τό τελευταῖο καταφύγιο στήν ἀσθένεια ὅταν ἐξαντληθοῦν ὅλες οἱ ἀνθρώπινες δυνάμεις καί ὄχι ὁ πρῶτος φίλος στήν ὑγεία καί στήν χαρά. Συνήθως οἱ ἐναγώνιες κραυγές βοήθειας πού ἀπευθύνονται στόν Θεό εἶναι περισσότερες ἀπό τίς προσευχές εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης.
Στὴ ζωή μας πολλὰ πράγματα τὰ θεωροῦμε αὐτονόητα, χωρὶς νὰ αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ εὐχαριστήσουμε κανέναν γιὰ τὶς καθημερινὲς δωρεές. Δύσκολα λέμε ἕνα εὐχαριστῶ, ἐνῶ εὔκολα ἀπευθύνουμε κραυγὲς καὶ ἐπικλήσεις βοηθείας ὅταν βρισκόμαστε σὲ ἀνάγκη. Ὅταν περάσει ἡ ἀνάγκη ὄχι μόνο ξεχνοῦμε τήν στιγμή τῆς ἀδυναμίας ἤ ντρεπόμαστε γι’αὐτή. Ἡ στάση αὐτὴ εἶναι καθαρά ἀνθρώπινη καὶ δείχνει τὴν παγίδευσή μας στὸν ἐγωϊστικὰ σκεπτόμενο ἑαυτό μας. Ὅμως, ἡ λυτρωτικὴ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς περιβάλλει καθημερινά. Τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας στὸ Θεὸ εἶναι ἡ ἀπάντησή μας στὶς ἄπειρες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, στὸ δῶρο τῆς ζωῆς ποὺ γενναιόδωρα μας προσφέρει, εἶναι τὸ μεγάλο «εὐχαριστῶ» πού τοῦ ὀφείλουμε.
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
